Z życia wzięte - Strona 5

"Ostatnio mój brat, który zawsze wydawał się całkiem normalnym człowiekiem, postanowił zaskoczyć mnie pewnym wyznaniem. 'Nie chcę się spotykać z twoimi dziećmi, bo są za głośne' – powiedział z kamienną twarzą".

"Nie ma nic lepszego niż zimowe szaleństwo na stoku. Śnieg, narty, piękne widoki… i oczywiście kolejki do wyciągu, które testują ludzką cierpliwość. Ale tego dnia moja cierpliwość została zepchnięta na krawędź, gdy pewna pani wcisnęła się przede mną, ciągnąc za sobą dzieciaka i rzucając: 'Dzieci muszą mieć pierwszeństwo!'. Świetna wymówka na bezczelne przepychanie się".

"Mam sąsiadkę, która wie lepiej, jak wychowywać moje dzieci. I właśnie ostatnio moja cierpliwość została wystawiona na próbę, kiedy podarowała mojemu synowi całą garść słodyczy, mimo że jasno i wyraźnie prosiłam, żeby tego nie robiła".

"Kiedy dzieci wracają od dziadków, czuję, jakbym musiała je wychowywać od nowa. W jednej chwili moje pociechy, które wiedzą, co to 'proszę' i 'dziękuję', zamieniają się w małe potworki, które chcą jeść chipsy na śniadanie i grać na tablecie do północy. A od dziadków słyszę: Wy to sobie z nimi nie radzicie. To chyba największa ironia tego świata".

"Ostatnio podczas rodzinnego obiadu zapytałam rodziców, czy planują kiedyś przepisać na nas dom. Wiecie, tak jak to bywa w niektórych rodzinach – rodzice przekazują dzieciom majątek, a sami żyją spokojnie, ciesząc się wnukami. Ale zamiast konkretnej odpowiedzi, usłyszałam coś, co kompletnie mnie zszokowało: 'Jeszcze nie zasłużyliście'. Jakby dom to był jakiś puchar przechodni za wyjątkowe osiągnięcia".

"Wyobraźcie sobie dziadków, którzy w piątkowy wieczór zamiast przyjechać do swoich wnuków, żeby spędzić z nimi czas, pakują walizki i jadą na weekend w góry. Ja nie muszę sobie tego wyobrażać – ja to widzę. Moi rodzice traktują życie jak niekończącą się wycieczkę, a na moje prośby o pomoc reagują tekstami w stylu: 'Przecież już wychowaliśmy swoje dzieci'".

"Teściowe – jedni je uwielbiają, inni traktują jako życiowe wyzwanie. Ja swoją szczerze mówiąc akceptowałam. Do czasu. Ostatnio dowiedziałam się, że w rozmowie z moim synem stwierdziła, że to ja jestem przyczyną naszych rodzinnych kłótni. Nie dość, że mówi takie rzeczy za moimi plecami, to jeszcze do mojego dziecka".

"Pierwszy raz zostałem ojcem w wieku 37 lat. Wtedy myślałem, że to późno, ale w porównaniu z moim obecnym doświadczeniem ojcostwa – to była bajka. Teraz mam 53 lata i trzyletniego syna. Kocham go nad życie, ale codzienność z małym dzieckiem w tym wieku to wyzwanie, które nieraz mnie przerasta. Cóż, czasem wydaje mi się, że jestem na to za stary. Ale nie zamierzam się poddać".