"Moja córka związała się z mężczyzną dwa razy starszym od siebie. Nie wiem, jak mam to zaakceptować"

Publikujemy list naszego czytelnika. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

"Mamo, musisz kogoś poznać..."

Mam na imię Elżbieta, mam 50 lat i jestem mamą 24-letniej Weroniki. Moja córka zawsze była niezależna, pewna siebie i miała swoje zdanie. Czasami aż za bardzo. Kiedy kilka miesięcy temu powiedziała mi, że kogoś poznała, byłam szczęśliwa. Każda matka chce, żeby jej dziecko było kochane.

Mamo, musisz go poznać. Jest wyjątkowy

– powiedziała mi z błyskiem w oku. Byłam ciekawa, więc umówiliśmy się na obiad. Ale kiedy wszedł do restauracji, musiałam się mocno powstrzymać, żeby nie zdradzić swojego szoku. Marek, 48 lat, dwa lata starszy ode mnie, z siwymi włosami i manierami, które bardziej pasowały do kogoś, kto mógłby być moim kolegą z pracy, a nie partnerem mojej córki.

canva.com

"Mamo, wiek to tylko liczba"

Od razu zapytałam Weronikę: "Dlaczego akurat on? Nie widzisz, że dzieli was przepaść?". Odpowiedziała mi spokojnie, jakby przewidziała moje pytanie:

Mamo, wiek to tylko liczba. Marek rozumie mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Jest dojrzały, czuły i traktuje mnie z szacunkiem. Tego zawsze chciałam.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Z jednej strony cieszę się, że Weronika czuje się kochana, ale z drugiej – jak mam zaakceptować związek, w którym różnica wieku wynosi 24 lata? To przecież nie jest "tylko liczba", to całe pokolenie!

Mój mąż, a jej ojciec, był jeszcze bardziej sceptyczny.

Elka, to nie ma sensu. Co on może jej dać? Za pięć lat będzie myślała o dzieciach, a on o emeryturze. To się nie uda

– powiedział wieczorem. Nie mogłam mu zaprzeczyć, bo sama miałam podobne myśli.

"To jakby patrzeć na ojca z córką"

Rozmawiałam o tym z moją przyjaciółką Magdą, która zna Weronikę od dziecka. Powiedziała coś, co mnie mocno poruszyło:

Elka, nie chcę cię martwić, ale z zewnątrz to wygląda dziwnie. To jakby patrzeć na ojca z córką. Czy ona na pewno wie, w co się pakuje?

Magda ma rację. Nie chodzi o to, że chcę kontrolować życie Weroniki, ale trudno mi nie myśleć o tym, jak ludzie będą na nich patrzeć. Co z rodziną, ze znajomymi? Jak oni to przyjmą? Czy moja córka zdaje sobie sprawę, jakie problemy mogą wyniknąć z takiego związku?

Zaczęłam też zastanawiać się nad samym Markiem. Dlaczego mężczyzna w jego wieku szuka tak młodej partnerki? Czy to kryzys wieku średniego? Czy ona jest dla niego kolejną "przygodą", która skończy się, gdy tylko znajdzie sobie coś nowego?

canva.com

"Czy kochasz ją na tyle, żeby ją puścić"

Mimo moich obaw próbuję nie robić z tego wojny. Weronika wie, co myślę, ale nie chcę jej stracić. Rozmawiałam z psychologiem, który powiedział mi coś, co długo dźwięczy mi w głowie:

Pani Elżbieto, jeśli naprawdę kocha pani córkę, musi jej pani dać przestrzeń, żeby podejmowała własne decyzje. Nawet jeśli popełni błąd, to jej życie i jej wybory.

To trudne. Jako matka chcę ją chronić przed wszystkim, co może ją skrzywdzić. Ale czy to nie oznacza, że czasami muszę pozwolić jej na ryzyko?

Nie wiem, co będzie dalej. Może Weronika rzeczywiście znalazła miłość swojego życia, a może za kilka lat oboje zrozumieją, że ich związek nie ma przyszłości. Ale wiem jedno – muszę nauczyć się być obok i wspierać ją, nawet jeśli w środku czuję się rozdarta.

Miłość rodzica polega na akceptacji, ale czy to oznacza, że muszę zgadzać się na wszystko? Nie wiem, jak sobie z tym poradzić.

Elżbieta