"Moja córka chce zrezygnować z dodatkowych zajęć. Mówi, że są nudne, a ja boję się o jej rozwój"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Dobry plan, który się nie przyjął

Moja córka, Martyna, ma 14 lat. Zawsze była bystra i ciekawa świata, dlatego zależało mi, żeby jej rozwój nie ograniczał się do tego, co oferuje szkoła. Zainwestowałam w dodatkowe zajęcia – angielski, kurs kreatywnego pisania i warsztaty z matematyki. Wszystko dobrane z myślą o jej zainteresowaniach i przyszłości.

Na początku była nawet zadowolona. Chwaliła się znajomym, że chodzi na "ciekawe" warsztaty, i wydawało się, że ma z tego satysfakcję. Ale od kilku miesięcy zaczęłam słyszeć narzekania:

Mamo, to jest nudne.
Nie chce mi się tam chodzić.
To nie ma sensu, i tak się tego nie przyda.

Ostatnio, kiedy zapytałam, dlaczego nie chce już chodzić na angielski, powiedziała:

Bo nauczycielka ciągle każe robić te same ćwiczenia. Po co mi to, skoro i tak wszystko rozumiem?

Poczułam się, jakbym dostała obuchem. To nie tylko o angielski chodzi – Martyna zaczęła marudzić na wszystkie zajęcia.

canva.com

Trudne rozmowy o obowiązkach

Rozumiem, że w jej wieku ma prawo do buntu, ale boli mnie, że nie widzi, jak bardzo staram się zapewnić jej dobrą przyszłość. Dla mnie te zajęcia to nie tylko sposób na naukę – to inwestycja w jej rozwój, lepsze możliwości w przyszłości.

Próbowałam jej to wytłumaczyć. Powiedziałam: "Martyna, te zajęcia naprawdę mogą ci pomóc. Dzięki nim będziesz miała łatwiejszy start w dorosłe życie". Popatrzyła na mnie z miną pełną irytacji i odpowiedziała:

Ale ja nie chcę dorosłego życia już teraz. Chcę po prostu mieć czas dla siebie.

Przyjaciółka, Agnieszka, powiedziała mi ostatnio:

Natalia, może rzeczywiście powinnaś jej trochę odpuścić. Może ona potrzebuje przerwy?

Ale czy odpuszczenie teraz nie oznacza, że za kilka lat będzie żałować? Przecież ja to robię z troski o nią, nie dla siebie.

canva.com

Pieniądze, czas i… frustracja

Kolejnym problemem jest to, że te zajęcia kosztują. Nie zarabiam fortuny, ale starałam się znaleźć na to środki, bo wierzyłam, że to dla niej ważne. Kursy, podręczniki, dojazdy – to wszystko wymagało ode mnie wyrzeczeń.

Kiedy ostatnio Martyna powiedziała: "Mamo, po prostu odwołaj te zajęcia, bo nie chcę tam chodzić", poczułam się niedoceniona. Jakby cała moja praca i starania nie miały dla niej żadnego znaczenia.

Mój mąż, Michał, mówi: "Daj jej wybór. Jeśli naprawdę tego nie chce, to zmuszanie jej nie ma sensu". Może ma rację, ale z drugiej strony, czy dziecko w jej wieku naprawdę wie, co jest dla niego najlepsze? Czy nie jest moim obowiązkiem poprowadzić ją we właściwym kierunku, nawet jeśli teraz tego nie rozumie?

Jestem na rozdrożu. Z jednej strony nie chcę zmuszać jej do czegoś, czego nie lubi, ale z drugiej czuję, że jej sprzeciw to tylko chwilowy bunt. Boję się, że jeśli teraz odpuści, to w przyszłości będzie miała pretensje, że jej na to pozwoliłam.

Czy ktoś z was przeżywał coś podobnego? Jak pogodzić troskę o przyszłość dziecka z jego własnymi decyzjami? Chciałabym znaleźć rozwiązanie, które nie zniszczy naszej relacji, ale jednocześnie nie pozwoli jej rezygnować z czegoś, co uważam za naprawdę ważne.

Natka