"Po śmierci mamy jej mąż zdecydował o kremacji. Mnie o zdanie nie zapytał"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Nikt nie jest przygotowany na tę pustkę

Mama chorowała na nowotwór przez trzy lata. To były trzy lata nieustannej walki i nadziei, choć z miesiąca na miesiąc było coraz trudniej. Przez ostatnie miesiące jej stan bardzo się pogorszył i musiała trafić do hospicjum. Wiedzieliśmy, że to koniec, ale nikt z nas nie był gotowy na tę pustkę, którą po sobie zostawiła. Każdego dnia ktoś z nas – ja, mój brat, siostra – starał się być przy niej. Praca, dzieci, codzienne obowiązki – wszystko to schodziło na dalszy plan, bo wiedzieliśmy, że te chwile z mamą są ostatnie.

Jej mąż, Marek, rzadko bywał przy niej w hospicjum. Tłumaczył się pracą i "różnymi sprawami", ale to tłumaczenie trudno mi było przyjąć. Każde z nas miało swoje życie, ale potrafiliśmy jakoś pogodzić obowiązki, by być blisko mamy. Marek, mimo że ma 60 lat i mógłby trochę zwolnić, jakby nie potrafił znaleźć na to czasu i chęci. Trudno mi to ocenić, ale fakt, że tak rzadko się pojawiał, pozostawił we mnie pewien niesmak, który trwa do dzisiaj

Kiedy mama odeszła, czułam, jakby coś we mnie umarło razem z nią. Pustka, którą po sobie zostawiła, jest ogromna. W nieutulonym bólu próbowaliśmy zająć się organizacją pogrzebu, choć każda decyzja bolała i wydawała się ponad nasze siły. Zastanawialiśmy się nad ubraniem, kwiatami, trumną. I wtedy Marek, jakby nic się nie stało, ogłosił, że mama zostanie skremowana. Powiedział to tak stanowczo, jakby nie widział potrzeby konsultowania tego z nami.

canva.com

Mąż mamy zadecydował za nas wszystkich. Zignorował ostatnią wolę mamy

Kiedy Marek oznajmił, że mama będzie skremowana, nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Mama przez ostatnie lata powtarzała, że chce być pochowana w białej trumnie, obok swoich rodziców. Miała swoje marzenia, swoje wyobrażenie o miejscu spoczynku. My, jej dzieci, dobrze to wiedzieliśmy, bo wspominała o tym wielokrotnie. Nigdy nie mówiła o kremacji – wręcz przeciwnie, dla niej ważne było, by mieć swoje miejsce na cmentarzu, blisko rodziny i w zgodzie ze starymi zwyczajami.

Marek jednak był nieugięty. Mówił, że kremacja to była jej wola i że powinniśmy uszanować jego decyzję. Nie próbował nawet wysłuchać naszych wątpliwości. Nie zapytał nas, co my o tym myślimy, nie próbował zrozumieć naszego punktu widzenia – po prostu zdecydował sam, jakbyśmy nie mieli żadnego prawa głosu. Czuję, że odebrał nam ostatnią możliwość, by pożegnać mamę tak, jak ona by tego chciała; w sposób, który także nam pomógłby się uporać z tą stratą.

Im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonana, że Marek wybrał kremację z wygody. Kremacja oznacza mniej zobowiązań, mniej formalności, mniej obowiązków. Gdyby mama miała grób, ktoś musiałby o niego dbać, odwiedzać, sprzątać. Marek dobrze wiedział, że to obowiązek, który spadłby na niego, bo my mieszkamy daleko i nie moglibyśmy bywać na cmentarzu co tydzień. To bolesne, ale mam wrażenie, że podjął tę decyzję, by uniknąć odpowiedzialności.

zdjęcie ilustrujące/Canva

Ta zadra pozostanie na zawsze

Nie rozmawiam z Markiem i nie wiem, czy kiedyś będę w stanie spojrzeć mu w oczy. Uważam, że to, co zrobił, było egoistyczne i nie miało nic wspólnego z wolą mamy. On jednak widzi to inaczej – twierdzi, że spełnił jej ostatnie życzenie i że to my „przesadzamy” w naszej reakcji. Marek wydaje się wręcz dumny z tego, że podjął "odważną" decyzję, ale dla mnie to nie była odwaga. To było odebranie nam możliwości pożegnania mamy tak, jak ona by sobie tego życzyła. Czuję, że mnie zawiódł i że zdradził jej pamięć.

Cała ta sytuacja nauczyła mnie, jak ważne jest, żeby jasno określić swoje ostatnie życzenia i nie zostawiać bliskich w takiej niepewności. Dlatego postanowiłam spisać swój testament. Nie chcę, żeby moje dzieci kiedykolwiek musiały się zmagać z takimi emocjami, niepewnością i poczuciem, że ktoś postąpił wbrew mojej woli. Chcę, żeby wiedzieli, co jest dla mnie ważne, żeby nie było żadnych wątpliwości.

Ta historia jest dla mnie bolesną lekcją. Straciłam nie tylko mamę, ale i poczucie, że mogę zaufać najbliższym. Teraz czuję, że muszę chronić swoje pragnienia i pamięć o sobie, zanim przyjdzie czas na moje pożegnanie.

Viola