"Mama ma zbyt duży wpływ na moje życie. Przez nią już druga narzeczona zerwała ze mną zaręczyny"

Publikujemy list naszego czytelnika. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Prześlij swoją historię na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Mama zniechęciła moją pierwszą narzeczoną

Pierwsza narzeczona Basia była dla mnie jak spełnienie marzeń. Gdy poprosiłem ją o rękę, byłem przekonany, że to początek naszej wspólnej przyszłości. I wtedy wkroczyła moja mama. Zaczęły się drobne komentarze – że Basia nie wygląda jak „idealna przyszła żona”, że jej domowe umiejętności są „mocno średnie”, a przecież „żona powinna być porządną gospodynią”. Z każdym kolejnym dniem te uwagi stawały się coraz bardziej złośliwe, a Basia zaczęła odczuwać presję. Tłumaczyłem mamie, że Basia to cudowna kobieta, która ma swoje talenty i nie musi spełniać jej wyśrubowanych oczekiwań. Ale mama nie słuchała.

Z czasem nasze spotkania rodzinne zaczęły zamieniać się w prawdziwą próbę sił – ja pomiędzy moją narzeczoną a matką, próbującą nas rozdzielić. Basia czuła się coraz bardziej niekomfortowo, a ja nie mogłem znaleźć sposobu, by załagodzić sytuację. W końcu Basia zmęczona ciągłymi konfliktami i uwagami mojej matki zerwała zaręczyny. Byłem zdruzgotany, ale próbowałem sobie tłumaczyć, że może po prostu nie byliśmy sobie pisani. Może Basia nie była tą jedyną.

Canva

Drugą narzeczoną też mama przegnała

Minęło trochę czasu, aż poznałem Kamilę. Kamila była inna – spontaniczna, pełna energii, z wielkim poczuciem humoru. Nasza relacja rozwijała się szybko i w końcu poprosiłem ją o rękę. Miałem nadzieję, że tym razem wszystko potoczy się inaczej. Na początku mama wydawała się bardziej powściągliwa, może nawet dała Kamili szansę. Ale to nie trwało długo. Znów zaczęły się drobne uwagi, tym razem dotyczące stylu życia Kamili – że za dużo pracuje, że nie poświęca wystarczająco dużo uwagi rodzinie. Potem zaczęła krytykować nasze wspólne plany na przyszłość, przekonywać mnie, że Kamila nie ma odpowiednich wartości, że to nie jest kobieta, która „potrafi zbudować rodzinę”.

Z każdą kolejną rozmową widziałem, jak Kamilę coraz bardziej to rani i zniechęca. Próbowałem bronić ją przed uwagami mamy, ale mam wrażenie, że moje starania tylko pogarszały sytuację. Z czasem Kamila zaczęła się oddalać. W końcu, po kolejnej sprzeczce z moją mamą, także i ona zerwała zaręczyny. To był cios, z którego ciężko mi było się podnieść.

Teraz, gdy minęło już trochę czasu od tego drugiego rozstania, zaczynam widzieć wzór w tym wszystkim. Moja mama zawsze była silną osobowością, która miała duży wpływ na moje życie. Odkąd pamiętam, to ona podejmowała za mnie wiele decyzji. Problem w tym, że ja jej na to pozwalałem. Czasami mam wrażenie, że w jej oczach nigdy nie dorosłem, zawsze jestem tym „chłopcem”, który potrzebuje jej opieki i rady. A przecież mam już swoje lata i chcę stworzyć własną rodzinę, własne życie.

Zaczynam się jednak obawiać, że dopóki nie nauczę się stawiać granic, żadna kobieta nie będzie chciała ze mną być. Moja mama nie daje mi przestrzeni, bym sam decydował o swoim życiu, i choć wiem, że robi to z miłości, to ta miłość staje się coraz bardziej dusząca. Z każdym kolejnym związkiem coraz bardziej tracę wiarę w to, że uda mi się stworzyć trwałą relację. Mam teraz wątpliwości, czy to kiedykolwiek będzie możliwe, jeśli nie poradzę sobie z problemem mojej matki.

K.P.