"Kolega zaprosił mnie na wesele jako osobę towarzyszącą. Tam wyznałam mu co do niego czuję. I to był błąd"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Prześlij swoją historię na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Zakochałam się w koledze

Zaczęło się kilka miesięcy temu, kiedy mój dobry kolega Piotrek zaprosił mnie na wesele swojego kumpla. Z Piotrkiem znaliśmy się już długo, przyjaźniliśmy się, a nasze relacje od jakiegoś czasu zaczęły się dla mnie stawać czymś więcej. Mieliśmy świetny kontakt, spędzaliśmy razem dużo czasu, żartowaliśmy, rozmawialiśmy o poważnych sprawach. Kiedy zaproponował, żebym poszła z nim na to wesele, pomyślałam, że to doskonała okazja, abyśmy zrobili krok do przodu.

Przyjęłam zaproszenie z nadzieją, że to coś znaczy. W głębi serca zaczęłam budować wizję, że może on również coś do mnie czuje. Wesele to przecież wyjątkowy moment, a wybór osoby towarzyszącej jest czymś więcej niż tylko kwestią organizacyjną. Czułam, że to sygnał, że Piotrek zaczyna widzieć we mnie kogoś więcej niż tylko koleżankę.

Przygotowania do wesela były dla mnie ekscytujące. Starannie wybrałam sukienkę, zadbałam o każdy szczegół, aby wyglądać jak najlepiej. Czułam, że to może być noc, która zmieni wszystko. Kiedy nadszedł dzień ślubu, pełna nadziei pojechałam z Piotrkiem na uroczystość. Wszystko na początku wyglądało idealnie. Atmosfera była wspaniała, a my bawiliśmy się świetnie – tańczyliśmy, śmialiśmy się, rozmawialiśmy. Czułam się jak w bajce.

Jednak im więcej czasu mijało, tym bardziej zaczęłam zauważać, że Piotrek traktuje mnie zupełnie normalnie, jakby to, że jestem tam z nim, było zupełnie naturalne, ale nic więcej. W końcu, po kilku kieliszkach wina, zebrałam w sobie odwagę i zdecydowałam się wyznać mu, co czuję. Serce mi waliło, ale byłam przekonana, że on musi odwzajemniać moje uczucia. Nie spodziewałam się jednak tego, co miało nastąpić.

Canva

Postanowiłam wyznać Piotrkowi uczucia

Wzięłam go na bok, w cichsze miejsce i zaczęłam mówić. Powiedziałam mu, że od dawna coś do niego czuję, że myślę, że między nami może być coś więcej niż tylko przyjaźń, i że to, że zaprosił mnie na wesele, było dla mnie znakiem, że myśli podobnie. Miałam nadzieję, że te słowa otworzą nam drzwi do czegoś nowego, czegoś wspaniałego.

Ale zamiast tego Piotrek popatrzył na mnie z zakłopotaniem. Powiedział, że bardzo mnie lubi, ale że nasze relacje są dla niego czysto przyjacielskie. Nie ma i nigdy nie było między nami nic więcej z jego strony. Byłam w szoku. Moje serce dosłownie pękło na pół. Czułam, że świat się zapada.

Reszta wesela była dla mnie najgorszą nocą w życiu. Próbowałam trzymać fason, ale w środku byłam kompletnie zdruzgotana. Każdy taniec, każda rozmowa, każde spojrzenie przypominały mi o tym, że popełniłam ogromny błąd, wyznając mu swoje uczucia. Najchętniej schowałabym się w jakimś kącie i przesiedziała tam do końca imprezy. Piotrek próbował mnie pocieszać, ale czułam, że nic już nie będzie takie samo.

Od tamtej nocy nasza relacja się zmieniła. Oczywiście, staramy się zachować przyjaźń, ale to już nie jest to samo. Ja nie potrafię patrzeć na niego tak, jak wcześniej. Zamiast czuć radość z naszych spotkań, czuję smutek, żal, ogromne rozczarowanie i niesmak.

Mariola