"Znacznie młodszy partner poprosił mnie o rękę. Chce, żebyśmy zamieszkali w mojej wiosce, w której obgadywanie to główne zajęcie"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Prześlij swoją historię na: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Marek jest ode mnie młodszy o 15 lat

Na początku było mi bardzo ciężko, bo całe nasze wspólne życie skupiało się na naszej małej wiosce, domu i codziennych obowiązkach. Nie miałam zbyt wielu bliskich przyjaciół, a po śmierci męża poczułam, jak bardzo samotna jestem.

Jednak postanowiłam, że nie pozwolę sobie zgnuśnieć. Zaczęłam szukać zajęć, które oderwą mnie od tej codziennej rutyny i pozwolą znowu poczuć radość z życia. Niedaleko, w pobliskim mieście, znalazłam różnego rodzaju wydarzenia kulturalne, zajęcia dla dorosłych i spotkania towarzyskie. To było dla mnie jak powiew świeżego powietrza. Zaczęłam regularnie jeździć do miasta, na spotkania literackie, koncerty, warsztaty rękodzielnicze i inne zajęcia, które mnie interesowały. Zaczęłam poznawać nowych ludzi, a życie nabrało nowych barw.

I właśnie na jednym z tych wydarzeń, dwa lata temu, poznałam Marka. Marek jest młodszy ode mnie o 15 lat, ma 37 lat, ale od samego początku między nami pojawiła się wyjątkowa więź. Nie zważaliśmy na różnicę wieku, bo oboje czuliśmy, że mamy sobie wiele do zaoferowania. Z czasem nasza znajomość przerodziła się w coś więcej. Zakochaliśmy się w sobie, a od dwóch lat jesteśmy parą. Spędzamy razem mnóstwo czasu, zarówno w mieście, jak i w mojej wiosce. Marek jest czuły, opiekuńczy i bardzo oddany. Czuję się przy nim szczęśliwa i pełna życia.

Canva

Marek poprosił mnie o rękę

Ostatnio jednak stanęłam przed dużym dylematem. Marek poprosił mnie o rękę. Oczywiście, bardzo się ucieszyłam, bo go kocham i chcę z nim być. Problem w tym, że Marek chce zamieszkać ze mną tutaj, w mojej wiosce. I tu zaczynają się moje obawy. Nasza wioska, jak wspominałam, to miejsce, gdzie wszyscy się znają i niestety – wszyscy o wszystkich plotkują. Już wcześniej, kiedy zaczęłam jeździć do miasta na te wszystkie zajęcia, zdarzało się, że byłam obgadywana. Ludzie plotkowali, że "pewnie szukam nowego męża" albo że "nie wypada kobiecie w moim wieku tak się udzielać". Teraz kiedy związałam się z mężczyzną młodszym o 15 lat, obawiam się, że plotki staną się jeszcze gorsze.

Marek nie widzi w tym problemu. Dla niego nasze uczucie jest najważniejsze, a to, co mówią ludzie, nie ma żadnego znaczenia. Ale ja czuję, że tutaj, na wsi, to nie jest takie proste. Wiem, jak ludzie potrafią być okrutni. Sama nieraz słyszałam różne komentarze na temat innych osób, które postanowiły żyć inaczej niż "normy" małej społeczności przewidują. Obawiam się, że teraz to ja stanę się głównym tematem rozmów, a nie wiem, czy jestem gotowa na takie obciążenie.

Z jednej strony czuję, że powinnam iść za głosem serca, Marek daje mi tyle radości i wsparcia. Z drugiej strony, boję się tego, co powie rodzina, sąsiedzi, znajomi z wioski. Nie chciałabym, żeby nasze życie było ciągle pod lupą i żebym musiała znosić spojrzenia pełne dezaprobaty.

Zakochana