"Narzeczony wciąż się czepia, że za głośno chrupię chipsy. Sam je, jak chce"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Mój narzeczony zwraca mi uwagę, że za głośno jem chipsy

Gdy mieszkałam sama w swoim mieszkaniu, lubiłam wieczorami włączyć ciekawy film, zaparzyć sobie herbatę i z kubkiem oraz torebką chipsów zaszyć się pod kocem. Zwłaszcza jesienią, kiedy dni są coraz krótsze. Jednak od 2 lat, czyli odkąd Karol się do mnie wprowadził, ta wieczorna rozrywka straciła smak.

Tylko otworzę paczkę, a ten już ma obiekcje, że nie słyszy filmu. Staram się więc otwierać te nieszczęsne chipsy w kuchni, a do salonu przynieść już przesypane do miski. Dla mnie to nie problem pójść na takie ustępstwo. Zresztą, sama nie przepadam za tym, jak w kinie ludzie szeleszczą opakowaniami albo wcinają popcorn do ostatniej minuty seansu. Od takich przekąsek są domowe pielesze.

Jednak dla Karola to za mało. Nie mogę sobie spokojnie pooglądać z tymi chipsami, bo jak tylko zacznę, narzeczony zaraz wtrąca swoje trzy grosze. Żeby nie było, jem z zamkniętą buzią, sam mnie tak wyszkolił, żeby najpierw kęs nabrał wilgoci, to zmięknie i nie będzie tak chrupać. Ale przecież i tak zawsze coś słychać. Nie da się tego całkiem wyeliminować. Poza tym, co to za przyjemność, jeść rozmemłane ziemniaki.

Kiedy on bierze chipsa, je normalnie, a ja się nie czepiam. Ale w drugą stronę to nie działa.
Canva

Nic nie pomaga

Najgorzej jest, kiedy czasem się zapomnę, żeby jeść po cichu. Mój narzeczony potrafi stroić fochy o każde chrupnięcie. Zaraz mi wypomina, że nie może w spokoju obejrzeć filmu, bo nic nie słyszy. Ostatnio zripostowałam, że może powinien w takim razie zapisać się do laryngologa, skoro ma problem ze zbyt głośnymi chipsami.

Już nawet siadam po drugiej stronie salonu. Jestem zdumiona, że tak prozaiczna i błaha sprawa jak jakieś nieszczęsne chipsy urosła u nas do rangi problemu, i to za sprawą Karola. Bo to on zawsze wywołuje temat.

Skutek jest taki, że od paru miesięcy mam dość i po prostu unikam kina domowego w towarzystwie narzeczonego, żeby nie generować spięć. Nie wiem, co będzie dalej. Tęsknię do czasów, kiedy mogłam sobie raz w tygodniu spokojnie obejrzeć komedię, nie słuchając żadnych dziwnych uwag. Za rok, jak już będziemy po ślubie, będę sobie mogła tylko pomarzyć.

Dorota