"Moja narzeczona nie chce mieszkać ze mną przed ślubem. A ja bym chciał się spróbować"

Publikujemy list naszego czytelnika. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Ja i Ewa świetnie się dogadujemy

Ja i Ewa poznaliśmy się zupełnie przypadkiem i od razu między nami zaiskrzyło. Wiecie, że czasem tak jest, że spotkacie tę drugą osobę i od razu czujecie takie porozumienie dusz, tak jakbyście się znali od zawsze. Każda rozmowa z tą drugą osobą jest wyjątkowa. Każda spędzona wspólnie chwila napawa was niesamowitą przyjemnością. Tak właśnie było w przypadku moim i Ewy. Zaczęło się od ukradkowego spojrzenia, krótkiej rozmowy i pierwszego spotkania, a potem już szybko poszło.

Na drugim spotkaniu zostaliśmy parą i w zasadzie staliśmy się nierozłączni. Spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę i niczym ogród, tak właśnie pielęgnowaliśmy naszą miłość. Oświadczyłem się szybko, bo po 8 miesiącach znajomości, ale w zasadzie byłem pewny, że to ta. A potem naszły mnie wątpliwości.

Canva

Ewa nie chce mieszkać ze mną przed ślubem

Zarówno ja, jak i Ewa mieszkamy ze swoimi rodzicami i w zasadzie widujemy się co kilka dni w mieście oraz wspólnie spędzamy czas. Nie ukrywam, że jest naprawdę super i świetnie się razem przy sobie czujemy. Ale świetne odczucia to nie jest jedyne, co jest istotne w małżeństwie.

Ewa to idealna dziewczyna do chodzenia, ale nie znam jej pod kątem zachowań w domu. Nie wiem, czy będę mógł czasem na nią liczyć w kwestii obiadu, nie wiem, czy potrafi ogarnąć dom, a dla mnie porządek się liczy. Poza tym ona lubi chodzić, spotykać się ze znajomymi i prowadzi dość rozrywkowy styl życia, więc też nie wiem, jakby to było w małżeństwie - czy my się w takich kwestiach domowych dogadamy.

Powiedziałem bardzo dokładnie Ewie o swoich rozterkach i myślach, ale ona stwierdziła, że przecież już dobrze się znamy i poznajemy się w czasie narzeczeństwa, więc po co myśleć o takich sprawach domowych, na które teraz nie mamy żadnego wpływu, i lepiej skupić się na tym, co istotne.

Na moją prośbę o wspólne mieszkanie odparła, że tak nie można, bo Kościół zabrania. Odpowiedziałem, że nie musimy przecież iść razem do łóżka, tylko chodzi o to, czy będziemy umieć wspólnie żyć i czy w takiej materii się dogadamy. Ona odpowiedziała, że rozumie moje obawy, ale nie akceptuje mojego pomysłu i ona przed ślubem mieszkać z chłopakiem nie będzie. No ja teraz nie mam pojęcia, co powinienem zrobić.

Marek