"Teściowa przyprowadziła koleżanki do naszego domu. Chciała się pochwalić dorobkiem syna"

Zostawiliśmy teściowej klucze do naszego domu z przekonaniem, że to najprostsze rozwiązanie, aby ktoś zaufany zajrzał do kotów i podlewał kwiatki podczas naszej nieobecności. Wszystko wydawało się jasne i bezproblemowe. Ale rzeczywistość, jak to często bywa, okazała się bardziej skomplikowana. Po powrocie od sąsiadki usłyszałam, że teściowa nie tylko spełniała swoje obowiązki, ale również organizowała w naszym domu prywatne spotkania towarzyskie z koleżankami. Przechwalała się dorobkiem syna, opowiadając, jaki to jest zaradny, mądry i jak do wszystkiego doszedł sam. Każdy kąt naszego domu stał się dowodem na jego sukces.

Słuchając tego, poczułam ukłucie w sercu. W jej relacjach zabrakło jakiegokolwiek odniesienia do mnie, do mojego wkładu w to, co razem z mężem stworzyliśmy. Pracujemy oboje, wspólnie podejmujemy decyzje, razem budowaliśmy nasz dom. Ale w opowieściach teściowej ja byłam niewidoczna. Zrozumiałam, że dla niej zawsze będę jedynie dodatkiem do życia jej syna, a nie równorzędnym partnerem.

canva.com

Nie mogłam tak tego zostawić

Zdecydowałam się porozmawiać z nią, wyjaśnić, że to, co zrobiła, było dla mnie nie do przyjęcia. Jednak teściowa nie dostrzegała żadnego problemu. Wręcz przeciwnie, z pełnym przekonaniem stwierdziła, że miała prawo pochwalić się osiągnięciami syna, bo przecież wszystko, co mamy, to zasługa jego ciężkiej pracy. Kiedy delikatnie zasugerowałam, że ja również włożyłam w to mnóstwo wysiłku, machnęła tylko ręką, bagatelizując moje słowa, i powiedziała, że w porównaniu z jej synem moje starania to niewiele.

To był moment, w którym poczułam, jak bardzo jestem przez nią niedoceniana, jak bardzo jestem dla niej niewidoczna. Zawsze uważała, że nie jestem odpowiednia dla jej syna, że nigdy nie dorównam jej oczekiwaniom. Po raz kolejny pokazała, że nie ma dla mnie miejsca w jej świecie, gdzie wszystko kręci się wokół niego.

Po tej rozmowie długo czułam gorycz. Choć mój mąż starał się mnie pocieszyć, wiedziałam, że nie do końca rozumie, jak bardzo mnie to dotknęło. On sam, wychowany przez taką matkę, zapewne przywykł do jej sposobu myślenia i pewnie nie raz musiał przymykać na to oko. Ja jednak nie potrafiłam tego zignorować. Ta sytuacja zostawiła we mnie ślad, coś, co niełatwo było zetrzeć.

Z czasem nauczyłam się, że nie warto walczyć o jej uznanie. Skupiłam się na tym, co naprawdę istotne — na naszym wspólnym życiu, na naszych planach i marzeniach, które realizujemy razem, bez względu na to, co myśli teściowa. Staram się unikać konfliktów, zachowywać dystans, i pielęgnować to, co budujemy z mężem.