"Tomek żałował mamony na wakacje dla dzieci. Kochance kupował drogą biżuterię i kwiaty"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Tomek ciął nasz budżet, jak tylko się dało

Kiedy Tomek oznajmił, że nie stać nas na wakacje dla dzieci, a kolonie organizowane przez szkołę to zbyt duży wydatek, coś we mnie pękło. Zaczęłam czuć, że coś jest nie tak, że te pieniądze muszą gdzieś znikać, ale nie tam, gdzie myślałam. Wiedziałam, że muszę zacząć węszyć, że muszę znaleźć odpowiedzi na pytania, które mnie dręczyły. Nie mogłam uwierzyć, że stać nas na luksusowe wydatki, ale nie na dzieci.

Przypadkiem, przeglądając stertę papierów, znalazłam rachunek za biżuterię z jednego z najmodniejszych sklepów w mieście. Kwota była astronomiczna. Zamarłam, bo wiedziałam, że to nie było nic dla mnie. Zaczęłam wtedy przeszukiwać jego rzeczy z jeszcze większą determinacją. Szybko znalazłam kolejne rachunki – za kolację w drogich restauracjach, za bilety do Paryża. Każdy z tych wydatków sprawiał, że serce biło mi szybciej, a umysł wypełniały najgorsze myśli.

Na początku, kiedy zapytałam go o te wydatki, próbował mnie oszukiwać. Mówił, że to niespodzianki dla nas, że chciał mnie zaskoczyć. Ale ja już nie wierzyłam w jego gierki. Znałam go na tyle, by wiedzieć, kiedy kłamie. Nie potrafił patrzeć mi w oczy, a jego słowa były puste, pozbawione dawnej pewności. Wiedziałam, że muszę działać, że muszę się przekonać na własne oczy.

canva.com

Postanowiłam go śledzić

Każdego dnia, kiedy mówił, że idzie do pracy, ja dyskretnie podążałam za nim. I wtedy zobaczyłam ją. Młodą, piękną kobietę, która śmiała się z nim, trzymała go za rękę, a on spoglądał na nią z taką czułością, jakiej dawno nie widziałam w jego oczach skierowanych ku mnie. Świat mi się zawalił. Wszystko, co było dla mnie ważne, w jednej chwili przestało mieć znaczenie.

Gdy wrócił do domu, spakowałam jego rzeczy. Bez słowa wręczyłam mu walizkę. Nawet nie próbował się tłumaczyć, wiedział, że to koniec. Nie czułam wtedy nic oprócz głębokiego wstydu i żalu. Wstydziłam się, że dzieliłam z nim życie przez dziesięć długich lat. Wstydziłam się, że tak długo dawałam się oszukiwać, że ufałam komuś, kto okazał się być tak podłym człowiekiem.

Hanka