"Mama nie chce dać mi mieszkania po dziadku. Woli, by się marnowało"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Mama odziedziczyła mieszkanie po moim dziadku

Nie mogę dojść do porozumienia ze swoją mamą. Dziadek zostawił w spadku swoje mieszkanie. Ponieważ z babcią mieli tylko jedno dziecko - moją mamę - to mieszkanie po ich odejściu przeszło właśnie na mamę. Przyfarciło się jej, bo teraz ma dzięki temu dwa mieszkania. Jedno ma swoje, a drugie po dziadkach.

W tym jednym mieszka na co dzień. Drugiego za to nie wynajmuje. Właściwie służy jej ono jako składzik różnych gratów. Dodam, że dość drogi składzik. Tylko kilka razy w roku mama spędza tam więcej czasu, a tak to zagląda raz na dwa tygodnie, żeby coś dorzucić do magazynu albo zabrać.

Ostatni raz nocowała w byłym mieszkaniu dziadków, kiedy u siebie musiała oprysk na kwiatki zrobić i wywietrzyć po tym zabiegu.
canva.com

Potrzebuję mieszkania, a moja mama nie, bo jedno już ma

Ja bym się nie upominała o to mieszkanie, gdyby nie moja sytuacja. Mama zresztą wie, jak mieszkam. Wynajmuję pokój z czterema osobami na studiach. Czuję się wśród nich jak nestorka rodu, bo ja mam już 39 lat, a oni ledwie po 20.

Średnio się dogadujemy, oni mają niespożyte siły na wieczorne imprezy, ja wtedy wolałabym się wyspać. Nie mam wyboru, bo nie stać mnie, póki co, na wynajem czegoś samodzielnie.

Sytuację mam kiepską, ale tak mi się w życiu ułożyło. Dodam, że nasze sprawy rodzinne mają w tym spory udział, w tym rozgrywka między moją mamą a ojcem, który nie brał udziału w moim wychowaniu, ale uwielbiał rzucać kłody pod nogi. Żeby wyzbyć się bagażu przeszłości, od 3 lat chodzę na terapię, a to koszt. I to spory.

Naturalne wydawało mi się, że jak tylko mama przejmie mieszkanie po dziadkach, rozsądnie byłoby, gdyby mi je oddała. Ona tego mieszkania nie potrzebuje, od dwóch lat stoi puste (tzn. częściowo zagracone, ale nikt tam nie mieszka). O najemców też się nie postarała. Jak dla mnie to mieszkanie po prostu się marnuje.

Już kilka razy rozmawiałam z mamą na temat lokum po dziadkach, sugerowałam, że mogłaby przepisać to na mnie. Zawsze miałabym dzięki temu dobry start w życiu. Lepiej późno niż wcale.

Tłumaczyłam jej, że nie jest mi wesoło mieszkać z bandą studentów, powinna postawić się na moim miejscu. Szanujący się rodzice sami dbają o to, by ich dzieci miały zapewniony byt. Ba, kupują swoim dzieciom mieszkania, a ona nie musi nic kupować, bo już ma.

Mama nie chce, bym się wprowadziła do mieszkania po dziadku

Niestety, moja matka nie chce o niczym słyszeć. Stwierdziła, że jest jej to mieszkanie potrzebne, i koniec, a ja tylko na nie czyham. Nie zgodzi się na to, bym tam sprowadziła jakieś obce portki. Poza tym stwierdziła, że jak dostanę to mieszkanie, to zaraz sprzedam. Nieprawda, ja chcę po prostu mieć dach nad głową, spokój i bezpieczeństwo. I żeby nikt mnie nie nachodził znienacka.

Ale mama nie potrafi tego zrozumieć. Deklaruje mi za to, żebym się opamiętała, bo mam najlepszą matkę na świecie, ona dla mnie zrobi wszystko i zawsze mi pomoże. Jak będzie trzeba, to wynajmie mieszkanie po dziadkach, a mnie do swojego M2 przyjmie. Nie o taką pomoc mi chodziło.

Przecież do grobu tego mieszkania nie zabierze, sztafeta pokoleń pędzi, a lokum i tak prędzej czy później przejdzie na mnie. A matka to wszystko utrudnia i mąci.

Agata