"Łasa na spadek wnuczka ma mnie w nosie. Gdy usłyszałam przykre słowa, postanowiłam zrobić ją w konia"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Wnuczka odsunęła się ode mnie

Ewa dorastała, a nasza relacja zaczęła się psuć. Kiedy była nastolatką, zaczęła traktować mnie z wyższością i obojętnością. Każda próba nawiązania rozmowy kończyła się jej zniecierpliwieniem. Zawsze miała coś ważniejszego do zrobienia niż spędzanie czasu ze mną. Próbowałam zrozumieć jej młodzieńczy bunt i nie brać tego do siebie, ale było to coraz trudniejsze. Czułam się odrzucona i niewidoczna.

Kiedy Ewa weszła w dorosłość, sytuacja się nie poprawiła. Wręcz przeciwnie, jej zachowanie stało się jeszcze bardziej bolesne. Przychodziła do mnie tylko wtedy, gdy czegoś potrzebowała – pieniędzy, prezentów, czy załatwienia jakiejś sprawy. Nigdy nie interesowała się moim samopoczuciem, nie pytała, jak się czuję. Jej wizyty były krótkie, a rozmowy ograniczały się do suchych, uprzejmych zwrotów. Czułam się jak bankomat, z którego można wyciągać pieniądze na zawołanie.

Pewnego razu usłyszałam z ust wnuczki coś, co złamało mi serce. Weszłam na podwórko mojej córki i usłyszałam, jak moja wnuczka mówi do niej:

Ciesz się, że w ogóle chodzę to babci. Ona w ogóle mnie nie interesuje. Gdyby nie to, że dziadek jest chory i ona zaraz przejmie całość majątku, to olałabym ją totalnie. Jak dziadek umrze, to przekonam ją, żeby przepisała jak największą sumę dla mnie. Ona też za niedługo umrze.

Ten podsłuchany niechcący fragment rozmowy sprawił, że zwątpiłam we wszystko. Odwróciłam się na pięcie i cichaczem wróciłam do domu.

Canva

Kropla przelała czarę

Przez długi czas tłumiłam w sobie uczucia. Ale postanowiłam, że muszę coś z tym zrobić. Sprawy przybrały nowy obrót, gdy zmarł mój mąż, a ja przejęłam pokaźny majątek. Miałam teraz w rękach coś, co mogło stać się narzędziem do ukarania wnuczki za lata lekceważenia i za te okrutne słowa.

Postanowiłam działać z rozmysłem. Wiedziałam, że Ewa oczekuje, że po mojej śmierci odziedziczy znaczną część majątku. W jej oczach byłam bogatą staruszką, która z czasem zostawi jej wszystko, co posiada. Postanowiłam więc ją zaskoczyć i dać jej nauczkę, która na zawsze pozostanie w jej pamięci.

Skontaktowałam się z prawnikiem i sporządziłam testament, w którym zapisałam większość spadku na cele charytatywne. Moja córka z mężem wystarczająco dużo mają pieniędzy, żeby dzielić się z tą niewdzięcznicą. Moje pieniądze mają trafić do fundacji wspierającej samotnych ludzi oraz na bezbronne zwierzęta – coś, co zawsze leżało mi na sercu. Wiedziałam, że w ten sposób mogę pomóc istotom w potrzebie, a jednocześnie pokazać Ewie, że nie można traktować ludzi jak przedmiotów do wykorzystania.

Czuję mieszane uczucia wobec tej decyzji. Z jednej strony wiem, że postąpiłam słusznie, ucząc wnuczkę ważnej lekcji. Z drugiej strony żałuję, że nasza relacja musiała przybrać taki obrót. Mam jednak nadzieję, że dzięki temu Ewa zrozumie, że w życiu liczy się coś więcej niż tylko materialne korzyści.

Dziękuję za możliwość podzielenia się tą historią. Może pomoże ona innym w podobnej sytuacji znaleźć właściwą drogę.

Wiesława z Poznania