"Moja matka nie chce zajmować się wnukiem. Powiedziała, że ma swoje życie"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Wyczekane dziecko

Rok temu urodziłam ślicznego synka. Antoś był wyczekanym dzieckiem — chyba najbardziej przez moją matkę. Wcześniej ciągle dopytywała, kiedy zostanie babcią. Kiedy już urodziłam, naprawdę byłam pod wrażeniem. Gdy wróciłam do domu ze szpitala, mama się do nas wprowadziła i pomagała mi przez całą dobę. Wstawała do niego w nocy, a w dzień sprzątała i przygotowywała mi posiłki, żebym mogła zająć się dzieckiem. Było to bardzo miłe z jej strony. Cały czas zachwycała się Antosiem, bujała go, nosiła na rękach, całowała jego małe stópki.

Myślałam sobie wtedy, że jestem taka szczęśliwa, że moja mama odnalazła się w roli babci. Bo niestety w roli matki nie zawsze było tak kolorowo. Liczyłam na to, że teraz będę miała pełne wsparcie. W końcu wiadomo, że im dzieci starsze, tym więcej przy nich roboty. Czas mijał, aż skończył się połóg. Mama stwierdziła, że już nie potrzebuję pomocy i wróciła do siebie. Liczyłam na to, że będzie jeszcze przychodzić, w końcu nie mieszka aż tak daleko, w tym samym mieście. Ale niestety twierdziła, że ciągle ma coś do załatwienia. A to lekarz, a to zakupy, a to spotkanie z koleżankami.

Canva

Wyrodna babcia

Najbardziej było mi przykro, kiedy naprawdę byłam wykończona i zadzwoniłam z prośbą, aby przyjechała zająć się dzieckiem, bo chciałabym odespać kilka godzin, a ona powiedziała, że nie może, bo ma zajęcia z jogi.

Mimo tego, że się tak migała, ciągle miałam nadzieję, że po moim urlopie macierzyńskim mama weźmie do siebie Antosia i zajmie się nim. W końcu będzie miał dopiero rok, a ja już będę musiała wracać do pracy. Mama nie pracuje, jest już na emeryturze i ma dużo czasu. Powiedziałam jej, że zapłacę za czas, kiedy będzie siedziała z wnukiem. Długo się zastanawiała, ale w końcu powiedziała, że może się nim zająć dwa razy w tygodniu, a w pozostałe dni ma iść do żłobka.

Kochanie, przecież wiesz, że mam napięty grafik. Ja też bym chciała żyć. Nie zostało mi już wiele. Zrozumiesz to, jak będziesz w moim wieku

- tłumaczyła.

Ja tego niestety nie rozumiem. Przecież sama chciała zostać babcią. A obowiązkiem babci jest zajmowanie się wnukami. A teraz wszystko na mojej głowie. Najgorsze jest to, że Antoś będzie musiał iść do żłobka. Jak sobie o tym pomyślę, łzy same cisną mi się do oczu. Ale niestety nie mam wyjścia. Wszystko to wina mojej matki.

Beata